Tussenkomst Els Ampe op de beleidsverklaring van de Brusselse regering

Geachte voorzitter en minister-president,

Beste collega’s,

Minister-president, u zei het zelf helemaal in het begin van uw betoog: we zijn halfweg, mi législature. Onze reis startte in 2014 met de uitgesproken ambitie om een antwoord te bieden aan de Brusselse uitdagingen. Met als prioriteit: de levenskwaliteit van de Brusselaars.

Dat er nog veel werk aan de winkel is, ontkent niemand. Het Gewest heeft alvast één hele grote troef, het is Brussel. De hoofdstad van ons land, van Europa, van de NATO, van de gastronomie, frieten, bier, chocolade, van stripverhalen, hedendaagse dans en de hoofdstad van het politiek compromis. Al maken we op dat laatste punt geen goede beurt vandaag. De antivrijhandelhouding van Wallonië is de risée op sociale media.

Een van de reacties wil ik even met u delen:

‘Wallonia, huh, I think it’s somewhere in Brussels, apparently they have communist communities over there. Crying smiley.’ Met andere woorden: de wereld praat enkel over Wallonië omdat het naast Brussel ligt. Brussel bestaat en kan zijn troeven uitspelen.

Naast de bestaande troeven, kan Brussel er ook nieuwe ontwikkelen. Onze fiscale hervorming zal een troef zijn voor Brussel. Je bouwt niet aan een beter Brussel door een hypotheek te nemen op de toekomst. Je geeft de Brusselaar geen vleugels door er tegelijk zakken vol schulden aan te hangen.

U gaf er in uw beleidsverklaring de aandacht aan die ze verdient: naast het budgettaire evenwicht is de fiscale hervorming een krachttoer. Op die manier gaat de Brusselse regering ook zijn engagement tegenover het federale niveau aan. De regering voert een gezond budgettair beleid. Open Vld is trots op de prestaties van onze straffe Ket.

De fiscale hervorming versterkt de koopkracht van de Brusselaar. Hier en nu. Ik ga niet de volledige lijst opnieuw opsommen, maar licht de belangrijkste eruit:

- De pest-gewestbelasting van 89 euro gaat op het kapblok.

- De Brusselaars krijgen een korting op hun personenbelasting van 1 en volgend jaar zelfs 1,5%. Zij die voor vooruitgang en groei zorgen moeten we niet extra belasten.

We kunnen het onmogelijk over belastingen hebben zonder ook de woonfiscaliteit te vermelden. Daar maakt het Gewest duidelijke keuzes. Ik ben verheugd dat we een duwtje in de rug geven aan diegenen die eigenaar worden van hun eerste woning. De verhoging van de vrijstelling op de registratierechten zorgt ervoor dat kopers een korting bekomen van meer dan 21.000 euro op de aanschaf van hun woning. Dat is een financiële opsteker voor diegenen die voor Brussel kiezen.

Een blijvende uitdaging bestaat er tevens in mensen met de nodige koopkracht in Brussel te houden. Brussel is dé emancipatiemachine van het land en biedt kansen aan mensen om zichzelf op te werken. Maar eenmaal ze een stabiel inkomen hebben, zien we mensen nog te vaak vertrekken richting de rand. Het aantal buren van me dat verhuisd is naar Machelen, Vilvoorde en Grimbergen durf ik niet op te tellen.

Je houdt mensen niet in Brussel enkel en alleen met een aantrekkelijke woonfiscaliteit. Het totaalplaatje moet kloppen. Een woning op maat, een nette en veilige buurt, vlotte mobiliteit, parken en speelpleinen, gezonde lucht, degelijke scholen, een divers winkelaanbod, ontspanning… Het geheel noemen we levenskwaliteit.

We moeten ervoor zorgen dat de stedenbouwkundige visie en het woonbeleid overeen komen met de verwachtingen van mensen. Wie droomt ervan om de volgende vijftig jaar van zijn leven door te brengen in grijze, troosteloze woonblokken zonder tuin, noch terras? Zijn dat de droomhuizen die mensen tekenen als ze kind zijn?

Nee. Vraag aan de kinderen wat hun dromen zijn. Zijn wij al vergeten waar we ooit van droomden?

Verdichting moet gepaard gaan met respect voor de levenskwaliteit. De bouw van de veelgevraagde eengezinswoningen mag geen taboe zijn. De renovatie van verkrotte sociale woningen moet een prioriteit zijn. Bovendien moeten we eerst werk maken van een uitbreiding van de infrastructuur, zoals metro, wegen, bruggen, crèches en scholen, vooraleer de verdichting zelf start. Dat is dé uitdaging van ons gewest.

Vooral de files in en rond Brussel knagen aan de levenskwaliteit van mensen. Het spitsuur is spitsdag geworden, of ze nu in Brussel wonen of er naartoe pendelen.

Brussel moet voluntaristisch durven zijn. De files zijn wél op te lossen, maar de aanpak moet anders dan het immobiliteitsbeleid van de voorbije twintig jaar. De visie moet anders dan de obsessie voor het versmallen van wegen, de verwaarlozing van randparkings, het dralen met de metro en de aankoop van honderden gelede bussen. Deze visie, beste collega’s, heeft niet gewerkt. Het volstaat in de straten van Brussel te lopen om dat te aanschouwen. Wie vindt het fijn om in Brussel te wandelen of te fietsen naast een muur voorbijschuivende auto’s? Niemand.

Laat ons dus de inspanningen voor veilige en verhoogde fietspaden combineren met de inrichting van vlotte verkeersassen, de uitbreiding van de metro en de aanleg van randparkings. Met het miljard euro, duizend miljoen euro, dat elk jaar aan mobiliteit wordt besteed moeten betere resultaten geboekt worden.

Ook de toelating voor zelfsturende auto’s en de uitbouw van digitale snelwegen zijn noodzakelijk. De digitale snelweg, het 5G-netwerk, vormt een belangrijk alternatief voor de auto. Het laat mensen toe meer thuis te werken en minder fysieke verplaatsingen te doen. De verouderde telecominfrastructuur moet een boost krijgen dankzij de versoepeling van de 6 V/m ordonnantie. De tijd dringt als we willen dat Brussel in de internationale etalage blijft staan.

Private én publieke investeringen moeten erop gericht zijn élke Brusselaar zijn plekje onder de zon te gunnen, op welke manier hij of zij zich ook verplaatst.

Denk maar eens aan de tijd die je nog op de schoolbanken doorbracht. Wat vonden jullie van een meester die bepaalde leerlingen voortrok, die favorieten had? Dreigde je dan niet in opstand te komen?

Laat ons maar eens ons oor te luisteren leggen bij de bevolking, die genoeg heeft van de top-downpolitiek. Niemand op de Franklin Rooseveltlaan of op de Havenlaan heeft gevraagd om twee bestaande rijvakken tot anderhalf te versmallen. Een soort twijfelvak waar twee wagens naast elkaar net niet inpassen. Waarom kiest Brussel voor een twijfelaar? Open Vld zou liever zien dat Brussel kiest voor een king size! Ik hoef jullie toch niet uit te leggen dat wie niet goed slaapt, een ander bed zoekt.

Beste collega’s,

Wij gaan voor een all-inclusivebeleid: brede voetpaden, verhoogde fietspaden, 2 rijvakken. Het kan allemaal als men een beetje creatief is.

Open Vld stelt zich creatief op en steunt de Brusselaars in hun strijd voor meer levenskwaliteit. Wij verwachten van alle leden van de regering hetzelfde en wensen de minister-president en zijn ploeg er veel succes mee.

Ik dank u.

Els Ampe