Op 6 juni zal het twintig jaar geleden zijn dat het eerste homohuwelijk plaatsvond. Die eer ging naar een lesbisch koppel in de gemeente Kapellen. Veertien dagen later was Brussel aan de beurt en werd ook hier het eerste homohuwelijk goedgekeurd.

 

We zijn het tweede land ter wereld waar het homohuwelijk werd gelegaliseerd, en sindsdien staan we internationaal bekend als pionier op het gebied van LGBTQIA-rechten. Onze rol als voorloper stopte daar echter niet. Er kwamen wetten die adoptie mogelijk maakten voor koppels van hetzelfde geslacht, wetten voor gelijke toegang tot medisch begeleide voortplanting, antidiscriminatiewetten en een transgenderwet. Dit maakt België het op één na beste land in Europa op het gebied van LGBTQIA-rechten (ILGA-Europe).

 

Meer dan ooit kunnen we oprecht trots zijn op de weg die we de afgelopen twintig jaar hebben afgelegd. Die trots manifesteerde zich afgelopen weekend in de straten van onze stad. De meer dan 150.000 bezoekers tijdens de Brussels Pride benadrukten de voorlopersrol die ons land en onze stad uitdragen. Als hyperdiverse hoofdstad van de vrije wereld is en blijft Brussel het summum van de open en tolerante samenleving die ons zo dierbaar is.

 

Diversiteit ≠ tolerantie 

En toch lijken die vooruitstrevende wetten soms ver weg in onze diverse stad. Verschillende onderzoeken onder de LGBTQIA-gemeenschap in Brussel komen steeds met vergelijkbare resultaten en dezelfde conclusie. Diversiteit staat niet gelijk aan tolerantie. Het hangt natuurlijk sterk af van de wijk, maar echt jezelf kunnen zijn in Brussel is, ondanks onze wettelijke pioniersrol, nog niet overal even vanzelfsprekend. Brussel mag dan wel een open en diverse stad zijn, sociale achterstelling, eventuele socio-culturele redenen en een conservatieve kijk op religie maken het voor een aantal Brusselaars lastig om om te gaan met seksuele vrijheid en homoseksualiteit. Op zich hoeft dat zelfs niet het grootste probleem te zijn, iedereen heeft recht op een eigen mening, maar wanneer dat zich uit in verbaal of zelfs fysiek geweld ontneemt het essentiële vrijheden van het slachtoffer om simpelweg te zijn wie ze zijn.

 

De cijfers tonen steeds opnieuw dit gebrek aan tolerantie aan. Uit onderzoek van het Steunpunt Gelijkekansenbeleid blijkt dat negen op de tien LGBTQIA-personen te maken heeft gehad met verbaal of psychisch geweld, en dat drie op de tien te maken heeft gehad met fysiek geweld. Met name voor LGBTQIA-personen met een migratieachtergrond kan het erg moeilijk zijn om openlijk voor hun identiteit uit te komen. Dit toont aan dat algemene acceptatie in elke wijk in Brussel nog een verre droom is. Om onze pioniersrol voort te zetten, is het aan de politiek om dit typisch grootstedelijke probleem nog beter aan te pakken. Brussel moet een ambassadeur van verbinding zijn en blijven.

 

Blijven we pionier?

Maar laat het ons toch vooral positief bekijken. We vieren terecht de verwezenlijkingen van de afgelopen decennia. Maar wat met de komende twintig jaar? Waar gaan we naartoe? Hoe kunnen we nog meer vooruitgang boeken en onze voorbeeldfunctie behouden? Een aspect daarvan ligt bij regenbooggezinnen. Net zoals liefde universeel is en het recht om te trouwen niet mag worden gebaseerd op seksuele oriëntatie of genderidentiteit, geldt dat ook voor het recht om een gezin te stichten. Op dat gebied hebben we al veel bereikt, maar prangende vragen over draagmoederschap blijven nog steeds een obstakel voor veel LGBTQIA-personen die een gezin willen stichten. We moeten een vorm van draagmoederschap legaliseren. Momenteel is dit niet verboden, maar het kind bevindt zich wel in een juridisch grijze zone. Er wordt al jaren gesproken over een wetgevend kader voor draagmoederschap, dus laten we dat nu realiseren. Op die manier blijven we pionier.

Frederik Ceulemans

ZET IN JE AGENDA: 1/06 @ Melsensstraat 34

---