Het is heel wat om wekenlang thuis te moéten blijven, om thuis routinegewijs steeds hetzelfde te moeten doen. Nooit had ik kunnen denken dat ik bijvoorbeeld mijn koffie op het Sint-Goriksplein, de dansvloer op een vrijdagavond of de uitbundige verhalen van vrienden of collega’s zou moeten missen. Het doet toch wel iets met een mens om in zijn kot te blijven. Onzekerheid en angst nemen soms het heft in eigen handen  en dan blijf je soms piekerend achter.  Zich afvragend hoelang het nog gaat duren terwijl je mompelend naar de andere kant van de kamer staart. Of wanneer je eindelijk nog eens op stap kunt met je vrienden, en ’s nachts al slenterend terug moet naar je kot.

 

We zijn het in onze samenleving niet altijd gewend om alleen te zijn. Wat ook volkomen normaal is, wij, mensen hebben nood aan contact, affectie en liefde. Voor sommigen is het in deze tijden heel moeilijk om die affectie en warmte toch te kunnen vinden. Terwijl de ene zijn of haar lief stiekem gaat bezoeken tijdens deze semi-quarantaine, leeft een verpleegster gescheiden van haar zoontje, om de kans op eventuele besmetting te verkleinen. Dat stelt alles in perspectief.

Onze maatschappij is al langer aan het wegglijden in een spiraal van angst en psychisch onbehagen, zoals professor Desmet, in een opiniestuk stelde. Angst voor het onbekende, want dat is COVID-19 ook wel, een onzichtbare vijand die we met een sterk en moedig front proberen te bestrijden. Waarna we soms angstig onze sociale media openen en een stroom van desinformatie zien circuleren, die ons nog angstiger maakt dan we voordien waren. Soms vraag ik me af welke rol sommige nieuwsmedia in ons Vlaams medialandschap hierin willen spelen.  Is het voor hen zo nuttig om soms levensnoodzakelijke informatie achter een paywall te houden? Laat die paywalls gewoon achterwege wanneer artikels noodzakelijke informatie bevatten.

 

Ook het hele facet van telewerken toont aan hoe sterk onze maatschappij zich focust op de middenklasse, maar alles wat daar onder is, soms heimelijk vergeet. 

Wat met zij die nu werkloos zijn geworden? Of zij die niet weten hoe ze nu met hun onderneming verder moeten? Wat met de schoolkinderen die tijdens deze periode nog meer achter de feiten zullen moeten aanlopen? Zij die thuis zonder WiFi-verbinding zitten of geen eigen computer? Quid huiselijk geweld of angstklachten? Het rijtje kent helaas geen eind, maar dat stelt alles weer in perspectief.

 

Wat me vooral zal bij blijven na deze COVID19-periode, is de solidariteit waarmee we deze crisis getrotseerd hebben. Een samenhorigheidsgevoel zonder daadwerkelijk bij elkaar te zijn, maar elk in zijn eigen kot. Hetzij het luid geklap om 20.00u stipt vanuit onze balkons, het vragen aan de oude buren of ze iets nodig hebben uit de winkel of de lieve posters die de kinderen maakten voor onze grootouders in de rusthuizen. We zijn er als mensen voor elkaar. Het voelt weliswaar dubieus aan dat je door helemaal niets te doen, eigenlijk wél iets aan het doen bent. “De echte helden blijven in hun kot”, luidt het nu. Met dank aan de uitspraak van Maggie De Block die met haar uitspraak ‘blijf in uw kot’ bijna een  volksbeweging uit de grond heeft gestampt. De communicatieve effectiviteit van haar uitspraak is opmerkenswaardig. Dat is communicatiespecialist Marc Fauconnier ook niet ontkomen en tweette daarbij terecht dat haar uitspraak zeker kans kan maken op een Effie Award (award voor communicatie met bewezen effectiviteit). De Verenigde Staten hadden ten tijde van WOI, Uncle Sam met zijn befaamde ‘I Want You, for US Army’. Wij in België hebben Tante Maggie.

Ayoub El Azaoui, Ondervoorzitter Jong Vld Brussel

---