Op vrijdag 18 mei 2018 organiseerde het Willemsfonds Ganshoren, in aanwezigheid van enkele tientallen leden, vrienden en sympathisanten, een huldeviering ter ere van de gewezen voorzitter René WILLEMS. Lees hieronder de integrale toespraak van huidig voorzitter René COPPENS.

Waarde Voorzitter,

Geachte bestuursleden,

Beste Willemsfondsers,

Beste Ganshorenaars,

Dames en heren,

Als Voorzitter van Willemsfonds Ganshoren is het een voorrecht om u vanavond te mogen verwelkomen op deze speciale huldeviering ter ere van ons geliefd bestuurslid en mijn compagnon de route, René WILLEMS.

“Nomen est omen”, zegden de antieken. Een Latijnse uitdrukking die zoveel betekent als: “De naam is een voorteken”. De oude Romeinen waren er immers rotsvast van overtuigd dat de naam die iemand kreeg bij de geboorte meteen ook iets zei over het lot dat hem of haar te wachten stond. Een naam kon als het ware iemands levensloop voorspellen. Zo was de veronderstelling.

Vandaag de dag durft de uitdrukking nog eens over de tongen gaan als het beroep dat iemand uitoefent toevalligerwijs goed past bij de naam die hij draagt.

Dames en heren,

Als ‘Nomen est omen’, in de klassieke betekenis, bij iemand van toepassing is, dan is het wel bij onze eregast van vanavond: René Willems. Een man die zijn hele leven gewijd heeft aan het Willemsfonds en naamgenoot is van de stichter ervan.

U zou het hem misschien niet aangeven, beste mensen, maar René Willems is geboren in het jaar 1934. Het jaar waarin koning Albert I verongelukt en het paneel van De Rechtvaardige Rechters uit de Gentse kathedraal wordt gestolen. Maar ook het geboortejaar van de illustere Britse actrices Maggie Smith en Judi Dench. René bevindt zich dus in schoon gezelschap.

René is afkomstig van Koekelberg, waar zijn ouders een kapperszaak hadden aan de Jetselaan. In 1962 treedt hij in het huwelijk met Hélène. Ze leerden elkaar kennen op de planken bij de toneelvereniging Rust Roest. In ’62 verhuizen ze naar Ganshoren. In zijn appartement op de hoogste verdieping van een flatgebouw in de Negen Provincieslaan, geniet hij nog dagelijks van een indrukwekkend panoramisch uitzicht over Brussel.

Sedert zijn achttiende verjaardag is hij onafgebroken lid van het Willemsfonds. Dat maakt van René een Willemsfondser van het eerste uur.

Zijn eerste kennismaking met het Willemsfonds was op zestienjarige leeftijd. Om zijn kennis van het Engels wat bij te spijkeren, besloot hij naar de avondschool van het Willemsfonds te gaan. Die keuze was toen eerder toevallig, maar bleek naar eigen zeggen achteraf toch zijn grote geluk geweest te zijn. René Willems kreeg er les van Constant De Pauw, broer van Karel De Pauw, die aan het hoofd stond van de Taal- en Handelsleergangen van het Willemsfonds Brussel.

René Willems heeft zich sindsdien altijd tomeloos ingespannen voor de dagelijkse werking van de lokale Willemsfondsafdeling, waarvan hij gedurende vele jaren het voorzitterschap met brio waarnam.

Daarnaast was hij ook één van de drijvende krachten achter de Willemsfondsschool; een kwarteeuw lang als lesgever en daarna als studiemeester-opvoeder. En op 84-jarige leeftijd is hij nog steeds een actief bestuurslid van Willemsfonds Ganshoren.

Dames en heren,

Gesticht in 1851 en vernoemd naar de vader van de Vlaamse beweging, Jan Frans Willems, is het Willemsfonds de oudste nog bestaande sociaal-culturele organisatie van ons land.

Het Willemsfonds is een liberale en vrijzinnige vereniging, die cultuurbeleving en sociale emancipatie hoog in het vaandel draagt en een zo breed mogelijke verspreiding van het Nederlands vooropstelt. Die unieke combinatie van factoren, waarmee we appelleren aan het gedachtegoed van onze bezieler naamgever, vormt het DNA van het Willemsfonds. Ons DNA. En het zijn net die drie kenmerken die René Willems’ drijfveren in het leven weerspiegelen: vrijzinnigheid, cultuur en het Nederlands.

Ik verklaar mij nader.

René Willems is in de eerste plaats een bevrijde geest.

In de ogen van René Willems is het liberalisme de gezondste levenswijze die er bestaat. Aan de basis ervan ligt het vrije denken en de vrije wil. Door veel te lezen, kwam hij mettertijd tot het besef dat de geest moet bevrijd worden van alle ballast die het individueel denken in de weg staat. Zoals de kerkelijke dogma’s die ons eeuwenlang werden opgelegd. Ondanks het feit dat hij in een katholiek nest was grootgebracht, kon hij dat niet langer aanvaarden.

René Willems is ook een gepassioneerd cultuurminnaar.

De niet te stillen honger naar cultuur is een constante in het leven van René en Hélène. Als kind al was lezen een dagelijkse bezigheid. Bovendien was hij amper twaalf jaar toen zijn moeder hem meenam naar de KVS. En Hélène en hijzelf zijn heel hun leven blijven gaan. Ook daar voel je die drang naar vrijheid. “Cultuur maken is bevrijdend, maar cultuur beleven is dat evenzeer”, vindt René. “Het spoort de mensen aan zelfstandig na te denken.” René Willems is ook actief in ‘t Brussels Volkstejoeter en hij is nog steeds voorzitter van de ‘t Mariacransken in Brussel, met een geschiedenis van 500 jaar de oudste en laatst overgebleven rederijkerskamer van het land.

René Willems is last but not least een zoete cultuurflamingant.

Het zoete cultuurflaminganisme betekent dat we niet enkel respect eisen voor onze taal en cultuur, maar onze taal en cultuur ook promoten. De bescherming en het voortbestaan van het Nederlands in Brussel is vandaag meer dan ooit afhankelijk van de openheid waarmee we onze taal in Brussel met anderen delen. Ook daar heeft René zich zijn hele leven voor ingespannen. De Willemsfondsschool geniet ook vandaag nog veel aanzien omwille van de cursus ‘Nederlands voor anderstaligen’. Daar mogen we best trots op zijn.

Kortom, René Willems is een bevrijde geest, een gepassioneerd cultuurminnaar en een zoete cultuurflamingant. Maar bovenal is René een Willemsfondser in hart en nieren. Het is juist zijn liberale spirit, zijn passie voor cultuur en zijn liefde voor het Nederlands, die van René Willems een échte Willemsfondser maken.

Beste vrienden,

“De smaragd verliest zijn waarde niet bij gebrek aan lof.” Een citaat van de Romeinse keizer Marcus Aurelius. De smaragd blijft schitteren. In alle omstandigheden. Ook wanneer niemand haar schoonheid ziet of waardeert. Ze schittert er niet minder om. Zo gaat het ook met schitterende mensen. Die blijven schitterend. Ook als ze niet altijd de appreciatie krijgen die hen toekomt.

Toch kan het ook geen kwaad om af en toe de loftrompet te steken. Zoals vandaag. Om mijn goede vriend, René Willems, de eer te betuigen die hij verdient.

René,

Het Brusselse Willemsfonds en de Ganshorense Open Vld-afdeling hebben veel aan u te danken. Het is dankzij uw ‘heilig vuur’, uw tomeloze inzet, uw aanstekelijke enthousiasme, uw eindeloze doorzettingsvermogen en uw genegen vriendschap dat het Willemsfonds van Ganshoren is uitgegroeid tot één van de actiefste afdelingen van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. In Vlaanderen mag ons Brusselse Willemsfonds gerust beschouwd worden als een schoolvoorbeeld. Het succes van onze activiteiten liegt er niet om en herinnert ons nog elke dag aan de behoefte aan een sociaal weefsel dat mensen met elkaar verbindt. Het is het resultaat van het dagelijkse werk van de talloze vrijwilligers die het Willemsfonds rijk is.

En ook als liberalen stonden we decennialang zij aan zij, schouder aan schouder. De Ganshorense Vld heeft de afgelopen vijftig jaar een lange weg afgelegd. We komen van ver, het is niet altijd gemakkelijk geweest, maar we hebben samen ook veel overwinningen geboekt. Ik ben fier dat ik die weg samen met u heb mogen afleggen.

Laten we het glas heffen op uw gezondheid.

René COPPENS

Voorzitter Willemsfonds Ganshoren

---