Opinie: Brussel is de vandalen zat
Voor de zoveelste maal keren relschoppers Brussel ondersteboven. Met zijn driehonderd waren ze. De 'voetbalsupporters' ontzagen niets of niemand toen ze hun overwinning 'vierden'. Winkels, verkeerslichten en bloembakken, niets ontsnapte aan hun genadeloze vernielzucht. Tweeëntwintig politieagenten zijn gewond. Huilende Brusselaars vreesden voor hun hebben en houden.
Een veelgelezen conclusie op sociale media: de politietop heeft het gedaan. Zeker is dat de vandalen schuldig zijn. Het wordt tijd om strenger tegen hen op te treden, want ze denken dat ze zich alles kunnen permitteren. Het zou me verbazen dat ze aan hun proefstuk toe zijn. Waarom werd een opgepakte vandaal vrijgelaten? Het is tijd voor doortastend gerechtelijk optreden. De vernielpartij in het hart van de stad raakt de Brusselaars in hun hart. Trop is te veel.
Camerabeelden
Zoals zo vaak staan de beste stuurlui aan wal. Politici lanceren het ene hervormingsvoorstel na het andere. Ook ik pleit al jaren voor het fusioneren van de zes politiezones tot één grote zone. Het mag van mij zelfs nog wat verder gaan dan dat. Hopelijk maken de federale Kamerleden er nu wel snel werk van.
Maar laat ons eerlijk zijn: fusioneren is slechts een deel van de oplossing. Er is meer aan de hand, waar een politiehervorming geen antwoord op biedt. De Brusselse politietop koos ervoor om - terecht of onterecht - eerst snel de menigte uiteen te drijven en daarna de daders via camerabeelden te identificeren. Ik laat het aan de veiligheidsexperts om te oordelen of dat de juiste inschatting was.
Als de politie hardhandig had opgetreden, is de kans groot dat het eindigde voor de rechtbank. Het zou niet de eerste keer zijn dat politieagenten zich moeten verantwoorden voor 'buitensporig geweld'. Heeft dat meegespeeld in de beslissing van de politietop? Misschien. Eén ding is zeker: als men wil dat de politie hard optreedt, moet de wetgeving aan hun kant staan.
De Brusselse politie identificeert nu de daders via camerabeelden, zodat het bewijsmateriaal aan de justitie bezorgd kan worden. Maar wat gebeurt er daarna met het bewijsmateriaal? Zelf werd ik meermaals bestolen. Een van de politieonderzoeken leverde de identiteit van een dader op. Maar denk je dat die dader ooit gestraft is? Nee dus. En dat maken veel Brusselaars mee. Elke dag. Tot ze het beu zijn, verhuizen en niet langer willen horen wie daar bevoegd voor is.
Justitie schiet tekort in Brussel, dat ziet iedereen. Ze is niet efficiënt en kampt met een strafwetgeving vol gaten en achterpoorten. Kijk naar de met kinderen op schoot bedelende Roma. Een verbod op bedelen met kinderen komt er maar niet, waardoor kinderen op straat blijven zitten. Politie- en justitierapporten bewijzen dat het gaat om criminele families die bedelen als een economische activiteit zien en alle kinderrechten aan hun laars lappen.
Als je pleit voor een wettelijk verbod op kinderbedelarij om de cirkel te doorbreken, dan vallen de woorden 'ingewikkeld' en 'geduld'. Wel, het geduld van de Brusselaars is stilaan op. De gebrekkige strafwetgeving slaat gaten in Brussel. Ik kijk uit naar degene die het tegendeel bewijst en straffen afdwingt voor al wat het dagelijkse leven van de Brusselaars vergalt.
Altijd opnieuw moet de politie laveren tussen de kaduke wetgeving ingegeven door de ocharmecultuur van wetgevers en de roep van de bevolking om harder op te treden. Een oud gezegde luidt: potje breken, potje betalen. Waarom kan dat niet in onze Belgische justitie? Het is tijd dat de daders niet langer ontsnappen door een goedbedoeld begrip voor hun sociale achterstelling (als dat het geval is). Begrip moet er zijn, maar begrip is geen vrijbrief voor geweld.
Schade herstellen
De driehonderd vandalen zijn verantwoordelijk voor hun eigen daden, wat ook hun achtergrond is. Ze moeten er op gepaste wijze voor gestraft worden. Een tip voor justitie: de delinquenten mogen een werkstraf in het gemeentelijke atelier van Openbare Werken uitvoeren, waar ze het straatmeubilair dat ze kapotmaakten kunnen herstellen. En misschien kunnen ze hetzelfde doen in de vernielde winkels?
De voorbije dagen hadden we het vaak over grensoverschrijdend gedrag. Laat ons dus duidelijke grenzen aangeven en afdwingen: blijf met je poten af van iemand anders en van zijn eigendom. Voor eigendom is er hard gewerkt. Geen achterpoorten en gedoogbeleid. Dat doet me denken aan een ander oud spreekwoord: goede afspraken maken goede vrienden.
Els Ampe
