Geachte voorzitter,
Beste collega’s,

Iedereen heeft ze gezien: de onwezenlijke beelden en getuigenissen van mensen op de vlucht. Ze blijven in ons geheugen gegrift. Toch claimen sommigen dat het wel erg is, maar dat men niet iedereen kan opvangen. Alsof mensenleed op de weegschaal van het politiek compromis ligt. Waarom bekijken we vluchtelingen in de eerste plaats als een last? Misschien vragen de vluchtelingen vooral om bij te dragen aan onze welvaartstaat, in plaats van ze uit te kleden. Niemand heeft het hen ooit gevraagd.

Wie zich door angst laat leiden, ziet geen oplossingen. Waar angst regeert, zijn er geen opportuniteiten. De bevolking praat haar bewindvoerders angst aan en de bewindvoerders bieden op met nog meer angst. Het resultaat is een overgecontroleerde samenleving. Een maatschappij waar controle en wantrouwen het haalt van vrijheid en vertrouwen.  Het in twijfel trekken van de Schengen akkoorden is hier het trieste voorbeeld van.

Voorzitter,
Collega’s,

De angst is onterecht. Wij hoeven geen schrik te hebben van mensen, van vluchtelingen. In iedere vluchteling schuilt een aanwinst en geen last. Mensen conformeren zich naar hoe ze bekeken en behandeld worden. Bekijken wij vluchtelingen als last en stellen we onze regels in die zin op, dan worden vluchtelingen ook een last.

Stel je nu eens voor dat je op de vlucht bent en dat je in een nieuw land toekomt. Het eerste wat je je afvraagt is toch waar je kan slapen. Voor de eerste dagen heb je misschien nog wat geld op zak om een slaapplaats te huren, maar daarna wil je werk om je slaapplaats te kunnen blijven betalen. Je gaat dan alle winkels en horecazaken af om te vragen of je er mag werken. Als dat niet kan in een stad, ga je naar de volgende. Dat is de manier waarop de  Verenigde Staten van Amerika ontstaan zijn. Het land van de eindeloze opportuniteiten. Die opportuniteiten zijn er niet gekomen door mensen op te vangen en te caseren, maar door mensen die opportuniteiten zelf te laten creeëren.

Maar guess what? Als je hier in België toekomt, mag je niet werken maar mag je wel opgevangen worden. De eerste boodschap die elke vluchteling in België krijgt is: niets doen mag, werken is verboden. En dan maar klagen over luieriken die teren op de sociale zekerheid! Een schande is het. Een modern land waar het recht op werk niet bestaat.

Maar liefst 6 maanden moet je wachten om over een arbeidskaart te beschikken. Ik daag hier iedereen uit om eens 6 maanden in een asielcentrum met je vingers te zitten draaien.

Om maar te zwijgen hoe moeilijk het is om onder de wetgeving als zelfstandige aan de slag te kunnen. De overheid beslist hoeveel iemand mag investeren in zijn zaak als hij/zij uberhaupt aan een arbeidskaart geraakt.

Het is onrechtvaardig een mens eerst een fundamenteel recht te ontzeggen om voor zichzelf te zorgen om erna te klagen dat hij afhankelijk is van zijn medemens! Een beetje rechtvaardigheid is vooral veel onrechtvaardigheid.

Laat ons gewoon meteen werkvergunningen, al dan niet tijdelijk, verlenen aan vluchtelingen. Dat betekent niet noodzakelijk dat deze mensen nadien in het land kunnen blijven, maar zolang ze wachten op een uitspraak hierover, krijgen ze tenminste de kans om voor zichzelf te zorgen. Werk is hét integrerend instrument bij uitstek. Wie werkt bouwt contacten uit, verdient geld en draagt bij aan de sociale zekerheid. Mocht dat voor sommigen te ver gaan, dan kunnen we toch al de knelpuntberoepenlijst niet-limitatief maken. Hier is het Brussels Gewest zelf verantwoordelijk voor.

De staat of het Gewest kunnen ook mensen aanmoedigen om vluchtelingen op te vangen, bijvoorbeeld door bepaalde belastingen te verlagen voor wie een vluchteling tijdelijk opvangt tot hij op eigen benen kan staan.

Het kost toch veel minder aan de staat om vluchtelingen te verspreiden bij mensen thuis en fiscale kortingen te geven, dan om 40 euro per vluchteling per dag te betalen voor grote onpersoonlijke asielcentra?

Laat ons vooral eens kijken naar de positieve effecten van migratie. De Belga Queen, la Quincallerie, de Ostend Queen… stuk voor stuk klinkende namen in Brusselse brasseriewereld. Wel, ze zouden allemaal niet bestaan zonder de inzet van één politiek vluchteling, Antoine Pinto. Hij werd destijds via de grote poort in België toegelaten omdat hij reeds over een Zwitsers paspoort beschikte. Zwisterland stond op dat ogenblik open voor Portugese politieke vluchtelingen. Niet alleen bracht deze man leven in de brouwerij, deze migrant betaalt vandaag ongetwijfeld meer belastingen dan dit hele parlement samen.

Zijn er voorbeelden van het tegendeel: zeker. Vaak loopt de integratie fout wanneer mensen geen kans krijgen zich te bewijzen. Inburgeringstrajecten zijn meer dan ooit actueel. Het Brussels Gewest moet dringend werk maken van de beloofde inburgeringstrajecten.

Wie zijn voordeur niet openzet voor de wereld, zal langs zijn achterdeur bestormd worden.

Ik dank u.

---