Verschenen in 'De Morgen' op 10 november 2021, 06:30

I hate to do this. Maar soms ben ik genoodzaakt parlementsleden met teveel verbeelding weer tot de essentie te brengen.

Zo vertelde Cieltje Van Achter in deze krant over ‘het Athene aan de Zenne’: een nogal wankele beeldspraak als u het mij vraagt om een kunstmatig doemverhaal over de Brusselse begroting neer te zetten (DM 8/11). Neen, Athene ligt echt niet aan de Zenne. Als bijvoorbeeld een ratingbureau beslist welke financiële rating een overheid krijgt, dan doet ze dat op basis van elementen als begrotingsbeleid en schuldgraad, maar ook aan de hand van de economische ruggengraat ervan. Welnu, met de Griekse economie was (en is het helaas) niet zo geweldig gesteld. Terwijl ons Hoofdstedelijk Gewest het vierde rijkste stadsgewest van Europa is en blijft. Met een rijkdom die weliswaar terugvloeit naar het federale niveau (via de vennootschapsbelasting) en naar Vlaanderen en Wallonië (via de personenbelasting). Maar het is wel echte meerwaarde, echte welvaart.

Daarom suggereer ik een originelere vergelijking: Brussel aan de Potomac. Of Washington aan de Zenne, zo u wil. Want laten we enkele cijfers spreken. Een begroting gaat namelijk over harde cijfers, niet over leuke verhaaltjes. Zo heeft het Brussels Hoofdstedelijk Gewest een jaarlijks budget van 8,5 miljard euro, creëert het een welvaart van 80 miljard (het zogenaamde Bruto Binnenlands Product) en wil het nu 500 miljoen extra per jaar investeren in een derde nieuwe metrolijn. Veel geld, die bijkomende investering, zal u zeggen. Klopt.

Maar laten we eens naar de VS kijken: met een jaarlijks budget van 6.000 miljard en een BBP van 21.000 miljard wil President Biden over 10 jaar lang bijna 3.000 miljard investeren. Vrij pittige bedragen eveneens, die we vanuit Europa soms benijden. Toch is het net een Bidensiaanse inspanning die Brussel 2 jaar geleden al beslist heeft. De ‘Brussels metro deal’ bestond dus voor de ‘Biden infrastructure deal’.

Wat Biden doet, vinden we cool. Wel, het Hoofdstedelijk Gewest deed en doet het hem voor. Hetgeen Biden en Brussel gemeen hebben is de wil om vandaag daadwerkelijk te investeren in de infrastructuur van de toekomst. Die is groeibevorderend én klimaatvriendelijk. En inderdaad, voor een bepaald deel zijn die tijdelijke maar noodzakelijke uitgaven niet gedekt door fiscale inkomsten maar door leningen. Leningen die door de lage rentestand zeer betaalbaar zijn. Leningen die op korte termijn de schuld (in de VS net zoals in Brussel) verhogen maar die op termijn de economie versterken en tegelijkertijd de klimaatuitdaging positief beantwoorden. Precies wat de Europese Commissie wil en predikt. Gezaghebbende economen zoals Paul De Grauwe en Etienne de Callatay bepleiten een dergelijke aanpak al een tijdje. Net als Paul Krugman aan de overkant van de Atlantische oceaan.

De Brusselse begrotingsaanpak is de goede: gerichte besparingen op werkingskosten combineren met investeringen in infrastructuur. En het kompas duidelijk gericht op het budgettair evenwicht vanaf 2024. Daar zullen enkele technisch onvolkomen rekeningen van 2020 niets aan veranderen. Die rekeningen (toegegeven, die we veel beter in orde moeten krijgen, een plan van aanpak volgt) reflecteren enkel het verleden. Een begroting (hoeveel geeft men uit en waaraan, hoeveel bespaart men, hoeveel investeert men) geeft de keuzes voor de toekomst weer. De juiste en ambitieuze investering voor Brussel, de Brussels Metropolitan Region en heel België.

---