De Brusselse volksvertegenwoordigers René Coppens en Els Ampe brengen op 9 december samen met het Willemsfonds een bezoek aan het Fort van Breendonk. 

Geschiedenis van het Fort

Op 10 mei 1940 vielen de nazi’s België binnen. De Duitse repressie was genadeloos. Dissidente stemmen werden de mond gesnoerd, politieke tegenstanders werden vervolgd en mensen die als inferieur werden beschouwd, gedood. Het Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk is een stenen getuige die symbool staat voor de gruwelijke praktijken die in België tijdens de bezetting hebben plaatsgevonden.

 

Het fort van Breendonk deed dienst als Auffanglager van de SS, een opvang- en doorgangskamp voor o.a. verzetslui en politieke gevangenen, in afwachting van hun deportatie naar concentratiekampen in Centraal-Europa. Sturmbannführer Philip Schmitt nam de leiding over het kamp waar.

 

De gevangenen verloren er hun naam, hun identiteit, hun menselijkheid en werden niet meer dan een nummer.

 

Breendonk was geen concentratiekamp in de strikte zin van het woord, maar de onmenselijke levensomstandigheden die er golden, waren wel degelijk vergelijkbaar. Het kampleven kenmerkte zich door honger, dwangarbeid en mishandeling. Verbaal en fysiek geweld waren schering en inslag. Niet zelden werden gevangenen regelrecht gefolterd.

 

Het fort telde in totaal meer dan 3.500 gevangenen. Daarvan heeft de helft de oorlog niet overleefd. De meesten onder hen komen om van ontbering in kampen als Neuengamme, Mauthausen en Buchenwald.

Iedereen zou minstens één keer in zijn of haar leven een bezoek aan het Fort van Breendonk moeten brengen. Om met eigen ogen te aanschouwen waar extremisme toe in staat is. Om te voorkomen dat de geschiedenis zich herhaalt. En om nooit meer te vergeten…

René Coppens en Els Ampe

---