In Brussel zijn er een aantal sociale pensions, die over het algemeen weinig gekend zijn. Ze bieden huisvesting aan personen in moeilijkheden. Zij hebben er elk een eigen kamer en delen de andere gemeenschappelijke ruimtes (woonkamer, keuken, badkamer, …) en dit tegen een betaalbare prijs. Er wordt dus geen woning aangekocht. De begeleidende organisatie huurt een woning die vervolgens wordt onderverhuurd. Een belangrijk aspect is dat de bewoners ondersteund worden door een (vrijwillige) eerstelijnsgezondheidszorg (dokter, verpleegkundige, orthopedagoog, armoede-expert, …). De bewoners kunnen dus steeds terugvallen op de nodige ondersteuning en begeleiding.

Carla Dejonghe: “Het is een relatief eenvoudige en goedkope manier om mensen in moeilijkheden te huisvesten. Het biedt hen een gezellig woonkader aan en helpt hen te re-integreren in de samenleving en hun leven weer op de rails te krijgen. De pensions liggen bovendien in een ‘normale’ woonwijk, ze worden niet afgezonderd.”

De sociale pensions worden vooral draaiende gehouden door vrijwilligers en de bewoners betalen een huurbijdrage voor hun kamer. Geen enkel sociaal pension in Brussel wordt echter erkend door de overheid. Hierdoor is de wetgeving wel minder streng waardoor de bewoners vrijer zijn om te komen en gaan. Dit betekent dat dakloze personen er snel onderdak kunnen krijgen, maar dat ze ook snel kunnen doorstromen naar het reguliere systeem van zodra dit mogelijk is. “Ik geloof dan ook dat de sociale pensions een belangrijke bijdrage leveren aan de daklozenproblematiek in Brussel. Het bevoegd collegelid heeft me alvast verzekerd dat er gewerkt zal worden aan de erkenning van de sociale pensions in het kader van een nieuwe Brusselse wet inzake daklozen.”, aldus Carla Dejonghe.