Brussel - 29/06/2023 | Vandaag stemden we de resolutie over Alzheimer en verwante dementieziekten. We roepen de Brusselse regering op om dementieziekten prioritair in het beleid op te nemen en tot een transversaal beleid te komen. Het aantal personen dat er onder lijdt zal ook in Brussel in de nabije toekomst sterk toenemen, zeker bij personen met een migratieachtergrond. Daarom diende Khadija Zamouri samen met Mohamed Ouriaghli een amendement in om de focus te leggen op cultuursensitieve zorg.

Dementieziekten zullen de volgende decennia meer en meer deel uitmaken van onze maatschappij. Brussel vergrijst (zij het niet zo snel als bv. Vlaanderen). In Brussel zal ook het aantal ouderen met een migratieachtergrond de komende jaren sneller toenemen. Bovendien is er het verschrikkelijke fenomeen van jongdementie, dat mensen in het midden van hun levensloop treft. Reden te meer om de Brusselse regering aan te sporen om van Alzheimer een prioriteit te maken. Onze resolutie, een initiatief van Mohamed Ouriaghli, vraagt o.a. voor een betere zorg en ondersteuning voor zieke personen en hun mantelzorgers, met meer onderzoek, een transversale aanpak, nieuwe vormen van wonen, meer praktische info en sensibilisering, maar ook voor cultuursensitieve en persoonsgerichte zorg.

Cultuursensitieve zorg is een relatief nieuw begrip in de zorg. Onze Nederlandse buren zijn er al langer mee bezig. Het betekent dat er in de zorgverlening rekening gehouden wordt met de kenmerken, culturele gevoeligheden, meervoudige identiteit en specifieke behoeften van elk individu. Cultuursensitieve zorg leunt zo sterk aan bij het principe van persoonsgerichte zorg. Helaas is ook dat laatste nog niet ingeburgerd in de zorg. Voor alle duidelijkheid, cultuursensitieve zorg is niet: zorg voor migranten.  Het gaat ook over Leona, die 60 jaar geleden verhuisde van Vlaanderen en koos om in Brussel te blijven wonen.

Voor ouderen met Alzheimer (of een andere dementieziekte) is deze manier van zorg des te belangrijker. Zij verliezen immers een deel van hun geheugen en keren terug naar hun roots. Dan wordt het moeilijker om de later aangeleerde taal te spreken en heb je een grotere behoefte aan “hoe het vroeger was”, met de gewoonten van je jeugd. Cultuursensitieve zorg komt daaraan tegemoet, het plaatst de zorgbehoevende centraal. Het gaat om kennis, maar vooral ook begrip en openheid ten aanzien van de patiënt: elkaar proberen te verstaan. Dat is iets dat zowel bij de professionals in ouderenvoorzieningen als de mantelzorgers een standaard moet worden. Zeker gezien de tendens dat ouderen steeds langer thuis blijven wonen, moeten mantelzorgers daarin mee worden getrokken.

Er zijn gelukkig al entiteiten die rond cultuursensitieve en persoonsgerichte zorg onderzoek verrichten en het zelfs in de praktijk brengen. Ik heb al verwezen naar onze Noorderburen, maar ook in Brussel zelf is er animo rond. Denk maar aan het Kenniscentrum WWZ of het woonzorgcentrum Saphir dat het in de praktijk omzet. Maar het moet breder verspreid geraken. Daarom dat we via het amendement pleiten voor meer aandacht rond persoonsgerichte en cultuursensitieve zorg bij de opleiding én de uitwisseling van good practices errond. Samen gezond en veilig ouder worden, daar draait het uiteindelijk om.

Khadija Zamouri

---