Op 11 juli 2016 sprak Carla Dejonghe, voorzitter van de Raad van de Vlaamse Gemeenschapscommissie, traditiegetrouw de Vlaamse Brusselaars toe ter gelegenheid van de Vlaamse feestdag. Dejonghe blikte terug op het moeilijke afgelopen jaar voor onze hoofdstad, maar riep ook op tot een maximale inzet voor Brussel. Lees hier de integrale toespraak.

Welkom op de 11-juliviering van de Raad van de Vlaamse Gemeenschapscommissie.

En vandaag is het maandag, dus zo kan u feestelijk aan uw week beginnen. Ons namiddagprogramma kende al een enorm succes. Maar ook straks kan u nog een kijkje gaan nemen in de Beursschouwburg, op het Muntplein of op de Grote Markt waar Discobaar A Moeder en Bart Peeters er een vrolijke boel van gaan maken. We hopen wel dat uw productiviteit er de komende dagen niet onder zal lijden, want Brussel kan die goed gebruiken.

We moeten immers niet onder stoelen of banken steken dat de laatste twaalf maanden erg moeilijk waren voor onze hoofdstad. Er waren eerst de aanslagen in Parijs, gevolgd door de lockdown. Maar de gebeurtenissen op 22 maart, in onze eigen straten, in onze eigen metro, tegen onze Brusselaars, hebben onze stad pas echt getroffen.
Tal van promotiecampagnes én de zomer hebben Brussel intussen terug wat leven ingeblazen, maar het is duidelijk dat de stad grote littekens vertoont.

Voor iedereen die begaan is met onze hoofdstad, moeten die littekens een constante waarschuwing zijn voor het feit dat goed samenleven in een hypercomplexe stad als Brussel nooit als vanzelfsprekend mag beschouwd worden. Het is een opdracht die we dag na dag waar moeten maken.

Een opdracht, die ook inspanningen vergt.

De rol van de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie daarin, is belangrijker dan op het eerste gezicht lijkt. Want onze bevoegdheden gaan recht naar het hart en de geest van de mensen. Het zijn instrumenten om het goed samenleven in Brussel te stimuleren.

De zoektocht – vaak is het eerder een ontdekkingstocht – naar compromissen, de manier waarop je van mening kan verschillen zonder dat dat tot ruzie of agressie leidt: dat zijn zaken die je leert op de schoolbanken. Maar je leert ze ook op het sportterrein of door samen aan projecten te werken, zoals in een gemeenschapscentrum of een jeugdhuis.

We moeten daar uiteraard niet naïef in zijn. Noch het onderwijs, noch de sportclub, noch het gemeenschapscentrum of dienstencentrum kunnen álle conflicten uit de wereld helpen. Maar ze zijn wel belangrijk omdat ze voor een kader kunnen zorgen waarin aan iedereen duidelijk wordt gemaakt hoe wij hier in Brussel willen samenleven.

Daarom mogen de twee grote gemeenschappen van dit land onze hoofdstad niet loslaten en moeten ze de noodzakelijke investeringen in bijvoorbeeld meer en beter onderwijs en sportinfrastructuur in Brussel blijven doen.
Want investeren in Brussel rendeert!

Sommigen vinden soms dat Brussel een stekelig karakter heeft. Maar je kan onze stad niet vergelijken met een cactus, die traag groeit zonder veel water. Brussel groeit eerder zoals een hopplant: één van de snelst groeiende klimplanten ter wereld. Ofwel laat je die woekeren en dan verlies je er de controle over. Ofwel zorg je voor steunstokken – voor een kader dus – zodat de plant mooi naar omhoog kan groeien. Dan blijkt dat de hopplant één van de mooiste sierplanten is die men zich kan voorstellen. En die uiteraard voor de bierliefhebbers, zeer interessante vruchten draagt. Zo is Brussel.

Daarom is het voor de toekomst van Brussel cruciaal dat zowel de Vlaamse Gemeenschap als de Franstalige gemeenschap, maar ook de COCOF, de VGC én de gemeentes nog een tandje bijsteken op het vlak van onderwijs, cultuur, welzijn en sport in Brussel. Om ervoor te zorgen dat Brusselaars niet opgesloten raken in hun eigen wereld.

We moeten iedereen blijven overtuigen van de absolute meerwaarde en schoonheid van onze stad.

Brussel is geen cactus, maar de Brusselaars zijn dat ook niet. Dus: Santé!

Ik wens u nog een zeer aangename 11de juli toe.

Carla DEJONGHE

Voorzitter van de Raad van de Vlaamse Gemeenschapscommissie

---