Op 11 september 2013 vond de vernissage plaats van de tentoonstelling van de groene hond, het polyester groene beeldje dat centraal stond doorheen de gemeentelijke verkiezingscampagne van Carla Dejonghe. Gastspreker was niemand minder dan Guy Vanhengel, Brussels minister. U kan zijn volledige animerende speech hier lezen.

Dames en heren aanwezigen,

Geachte kunstliefhebbers,

Beste hondenvrienden,

Als men “iets met dieren doet” in de kunst, is het op zich een kunst om de mensen van dierenwelzijn (om ze niet bij naam te noemen) niet over zich heen te krijgen, zoals één van ’s lands bekendste kunstenaars (om hem niet bij naam te noemen) vorig jaar nog mocht ondervinden. Maar dat was wel op het stadhuis van Antwerpen, beetje anders toch dan hier bij ons.

In het Brussels Gewest zijn we ten eerste anders ingesteld. En zijn we ten tweede gewend aan honden – met het Zinneke als icoon kan dat moeilijk anders. Ten derde hebben we hier ook het verstand om niet met levende beesten te werken maar met geheel verzonnen levensechte namaakschepsels. Want ten vierde is het surrealisme in Brussel een dagelijks ingrediënt. Om u te zeggen dat wij van geen Groene Hond vervaard zijn. 

We kenden De Groene Hond al als huishoudnaam – zoals azijn van de Blauwe Hànd, en cafés die de Rooden Hoed heten – zo is er is Brussel hét beroemde stoffenmagazijn Le Chien Vert.

Maar in Brussel, en meer specifiek in Sint-Pieters-Woluwe, is ook een andere Groene Hond een begrip.

Het is dié groene hond die door Carla Dejonghe werd uitgepuurd tot heel eigen kunstwerk met een groot ‘design’ gehalte, in polyester, in vele maten, en àltijd iconisch groen, fluo-groen. Ja, ik gebruik de term design, want voor mij houdt de hond van Carla Dejonghe zowel elementen van het design “puppy” stoeltje van Eero Aarnio voor de MAGIS collecties, als van de vrolijke en herkenbare kunst-tekeningen van Keith Haring in zich.

 Mèt als inspiratie die oude Woluwese Groene Hond. Al in 1865 kenden ze in Woluwe een café Groene Hond, aan het Meierplein. En later, toen het park van Woluwe in zijn beginfase was, we spreken van rond 1900, stond er een bronzen beeld dat een hond voorstelde. Het beeld was van Jean-Baptiste Van Heffen, en zoals eigen aan brons, sloeg het snel groen uit. Het stond aan het begin van het park, waar ook de tramlijn eindigde, en wandelingen in het park vertrokken. Wandelaars spraken dan ook af aan een herkenningspunt … de Groene Hond. Als je dan een café opent aan de tramhalte, is het natuurlijk slim om dat Café-Laiterie Le Chien Vert te noemen, zodat het afspraakpunt verlegd wordt van het beeld naar jouw consumptieplaats. Geniaal. En om alle misverstanden uit de weg te helpen, werd flink gezorgd dat de éérste groene hond die de tramreizigers zagen, die van het café was, want de eigenaar liet een liefst 2 meter hoge metalen kopie van een groene, zittende hond op zijn dak zetten. Zo wordt een landmerk geboren! Het beest heeft er ongeveer 60 jaar gezeten en verdween bij de sloop van het pand, waar nu een kantoorgebouw staat. Maar het verhaal is niet gedaan, de Groene Hond werd in de jaren 80 toevallig weer terugvonden in een kennel in Spa. Geen grap, echt in een kennel, waar hij ook weer als uithangbord fungeerde. Die Groene Hond geraakte maar niet met pensioen.

Aangezien inmiddels “De Groene Hond” tot Brussels, in casu Woluwees, erfgoed behoorde, werd de gigantische kennelbewoner door de gemeente teruggekocht en prijkt nu ààn het kantoorgebouw, Tervurenlaan 300. Dit is een schitterend verhaal toch? De ‘oudere’ groene hond, het groen uitgeslagen beeld, leeft ook nog steeds, maar dan op een andere locatie namelijk in het Jubelpark. Het is hondenliefhebber Prins Laurent die hem zelfs in zijn boek over honden in de kunst hernieuwde bekendheid bezorgde.

Eind goed al goed? Behalve dat er geen einde is aan dit verhaal, want kunstenares en politica Carla Dejonghe zorgt voor "Green Dog – the sequel”.

Beste Carla, volgens mij betekent het dat je binnenkort ook Prins Laurent over de vloer zal krijgen om jouw kunstwerken in ogenschouw te nemen…

Al heeft hij eigenlijk al veel kansen daartoe gehad, aangezien jouw Groene Hond, of alleszins de puppy-versie ervan, al heel veel op verplaatsing heeft gespeeld. Ik blijf uw kunstwerk, in al zijn vormen, aanspreken met De Groene Hond, zijn gemoedelijke roepnaam 'Pirreke' bewaar ik voor privé, en niet voor deze mooie vernissage!

Het moeder-beeld, de oer- Groene Hond om zo te zeggen, is larger-than-life, en leent zich iets minder tot dagelijkse uitstapjes, maar de vele ontdubbelingen, afgeleiden, alter-ego’s, avatars, en puppy’s maken De Groene Hond tot een gewaardeerde verschijning in kunstzinnige én andere milieus.

Ik durf bijna stellen dat we een nieuwe terminologie aan het fenomeen van De Groene Hond moeten toekennen: na de pop-art van Andy Warhol, maakt Carla Dejonghe pop-UP-art. Want het groene hondje maakt meer pop-ups dan de gemiddelde trendy Brusselse zomerbar. Dus, nieuwe term: pop-UP-art, vandaag alhier lanceren we die nieuwe term voor het fenomeen “De Groene Hond”.

Die ‘verschijningen’ op pop-ups zijn al vergeleken met Man bijt hond, maar zelf zie ik er een groot Amélie gehalte is, u weet wel, in de klassieke romantische film “Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain” waar de tuinkabouter op reis gaat, én op de foto. Net als het groene hondjeskunstwerk van Carla Dejonghe.

Bijvoorbeeld: het groene hondje bij de bibliotheek, het groene hondje virtueel op facebook, het groene hondje op de moto, mét bril (al moet ik opmerken dat de fans van de motorclub ook leder verwacht hadden).

Deze verplaatsingen zijn zelfs de pers al opgevallen, en kregen eervolle vermeldingen als een bijzonder toffe, artistieke en tegelijk lokaal-gebonden manier om campagne te voeren, want jawel, de groene puppy dook ook overal op waar de politieke realisaties van Carla Dejonghe zich afspeelden. Sommigen hebben een campagne-adviseur, maar in dit geval was het een campagne-hond, veel vriendelijker dan Noël Slangen en stukken goedkoper …

Let wel, het hondje op campagne was maar een grapje, want het blijft kùnst! De Groene Hond was deelnemend werk aan “Kunst in de Etalage”, hij was op de Etterbeekse academie tentoonstelling “Zwart” (inderdaad, voor de gelegenheid was hij niét groen), én hij ontmoette kunstpaus Jan Hoet, die hem letterlijk in de armen sloot.

Dames en heren,

Er zijn niet bijster veel kunstenaars die hun werken mee op café kunnen nemen.

Voor Panamarenko lijkt me dat bijvoorbeeld onmogelijk.

'De denker' kan misschien nog met Rodin mee, maar dan alleen naar schaakcafés.

En Michelangelo zou met zijn David waarschijnlijk graaggeziene gast zijn in de gay bars. Maar verder, neen.

Neen, dàn zo'n hondje, dat is heel wat anders. Trouwens, DIT hondje hé. Tom Frantzen heeft er ook eentje, het beruchte Zinneke uit de Karthuizerstraat, maar daar kunt ge ook nergens mee komen hee, da bieshke heft overal zijne puut op.

Beste Carla, zelfs al komt Prins Laurent u eerdaags opzoeken, en zoals gezegd, ik zou er niet van verschieten, dan nog is er één plaats waar De Groene Hond nog niét geweest is, en waar hij zeker eens moet komen.

Jawel, het paleis is volgens mij een noodzakelijke volgende stap, de kevers van Jan Fabre (voilà nu wordt hij toch nog bij naam genoemd) zijn een ander groen, maar het zal toch niet clashen maar mooi afsteken, uw fluogroene hondje tegen de paarlemoeren groene gloed van de kevers. Of misschien kan u Fabre overhalen tot een samenwerking: een gigantische groene hond bekleed met groene kevers.

Of nog toekomstideeën: enkele groene hondjes uitbesteden aan bekende Brusselse bevriende kunstenaars die hem naar eigen inzichten 'aankleden', en de opbrengst schenken aan een goed doel?

Of nog: zoals het koe-project dat we enkele jaren geleden in Brussel hadden. Dat had, zo weet iedere Brusselaar, een hond moeten zijn – maar toch kende het veel bijval, de groene hond zou daarvoor zeker niet onderdoen, en het zou de grenzen kunnen opentrekken.

Een Groene Hond is niet louter eigen aan Brussel, noch aan België. In Amerika kennen ze er twee.

K-9 is de groene hond van het marsmannetje Marvin in Looney Tunes. Hij lijkt een beetje op Pluto, maar dan groen.

Daarna dachten ze in Amerika over een échte “green retriever” te beschikken, geboren met een groene pels. Hij kreeg al direct de naam Wasabi. Maar helaas, na enkele weken was hij niet meer groen, het bleek een tijdelijk effect geweest te zijn van de (groene) moederkoek. Misschien hebben ze hem, toen hij niet meer groen was, dan maar ‘sushi’ genoemd, maar eigenlijk weet ik dat niet.

Los van Amerika, maar niet groen, hebben wij in België honden die Pluto en het beest van His Master’s Voice met gemak voorbijsteken.

We hebben twéé wereldberoemde Belgische hondjes - dat van Kuifje, en 'the dog of Flanders' die uit Hoboken is - maar Carla Dejonghe is hard op weg om het groene hondje evenveel beroemdheid te geven, misschien wel Japanse toeristen aan te trekken met fototoestel op jacht naar zijn beeltenis (zoals ze voor The Dog of Flanders doen). Kan De Groene Hond zelfs het Brusselse Zinneke voorbijsteken in bekendheid?

Doe zo voort Carla en misschien moet ik binnenkort i.p.v. het Bronzen Zinneke het Groene Zinneke uitreiken aan onze Brusselse ambassadeurs.

---